"Быць прадстаўніком Папы ў гэтай краіне – вялікі прывілей. Бо глыбокая любоў да Папы, якая каштавала жыцця многім людзям у часы пераследу, у момант стварэння ўмоваў большай свабоды і цяпер жыве ў верніках ва ўсёй поўні, свежасці і ва ўсім сваім эмацыйным запале”, - адзначыў Апостальскі Нунцый у Беларусі арцыбіскуп Клаўдыё Гуджэроцці. Іерарх адказаў на некалькі пытанняў Беларускай рэдакцыі Ватыканскага радыё.

- Ваша Эксцэленцыя, што Вы лічыце сваім прыярытэтам у служэнні ў Беларусі?

- Вельмі складана казаць аб прыярытэтах, таму што ў такой цікавай, багатай і нават непрадказальнай краіне прыярытэты прыходзяць самі. Як ведаеце, заданне Нунцыя датычыць як адносінаў з каталіцкай супольнасцю, так і прадстаўніцтва перад беларускай дзяржавай і іншымі інстытутамі, такімі, як Праваслаўная Царква або культурныя ўстановы. Я павінен сказаць, што цікавасць беларускага боку да Каталіцкага Касцёла вялікая. А таму колькасць абавязкаў палітычнага, дыпламатычнага, культурнага характару не меншая за тыя, якія датычаць служэння Каталіцкаму Касцёлу ў розных парафіях, падчас розных святаў, вялікіх цэлебрацый, а таксама больш звыклых, штодзённых сустрэч. Таму складана казаць пра загадзя вызначаныя прыярытэты. Прыярытэты вызначаюцца асобамі і гістарычнымі момантамі.

- Што мае першаснае значэнне ў Вашай місіі дыпламата ў Беларусі?

- Добра вядома, што Апостальская Сталіца жадае бачыць Беларусь краінай, якую ўсе бакі разглядаюць і ўспрымаюць як роўнага партнёра. А значыць, без любых формаў ізаляцыі, маргіналізацыі, байкатавання. Гэта прадугледжвае пастаяннае будаванне мастоў, сувязяў, адносін з рознымі структурамі Каталіцкага Касцёла ў свеце ва ўсёй яго нацыянальнай і культурнай разнастайнасці. Датычыць гэта і дапамогі, каб Беларусь магла развівацца ў накірунку гэтай адкрытасці, неабходнай для кожнай краіны. Каб магла развівацца ў вымярэнні правоў чалавека; у спакойнай эканамічнай будучыні, не адмаўляючыся ад каштоўнасці сацыяльнай салідарнасці, характэрнай для гэтай краіны, якая не кінулася з галавой у рукі дзікага капіталізму; у павазе да правоў чалавека, якія ўсё больш неабходныя для росту грамадскай супольнасці. Каб краіна магла развівацца ў тым тэмпе і такім спосабам, які адпавядае культуры і чуласці беларускага народа, а не планам і календарам, вызначаным кімсьці па-за межамі Беларусі.

- Наколькі глыбока прадстаўнік Папы можа ўдзельнічаць у грамадскім жыцці краіны, у якой нясе служэнне?

- Я павінен сказаць, што папскі прадстаўнік актыўна прысутны ў жыцці краіны – прысутны ва ўсе моманты, вельмі добра прымаецца і з ім шмат кансультуюцца. Гэта я кажу з вялікім асабістым задавальненнем як святар адносна таго, што датычыць духоўнага аспекту, і як дыпламат адносна таго, што датычыць аспекту дыпламатычнага. Прысутнасць Нунцыя ўнутры дыпламатычнага свету, як і ў адносінах са светам палітыкі, уяўляе сабой цікавы элемент, да якога многія звяртаюцца. А для гэтага цудоўнага Касцёла прысутнасць Нунцыя выражаецца ў пастаяннай сувязі з народам, глыбока веруючым, глыбока блізкім да рэлігійнага светаўспрыняцця і вельмі блізкім да Папы. Такім чынам, быць прадстаўніком Папы ў гэтай краіне – вялікі прывілей. Бо глыбокая любоў да Папы, якая каштавала жыцця многім людзям у часы пераследу, у момант стварэння ўмоваў большай свабоды і цяпер жыве ў верніках ва ўсёй поўні, свежасці і ва ўсім сваім эмацыйным запале.

Мне здаецца, гэта фундаментальныя элементы, якія я ўбачыў за два з паловай гады працы. І за гэты час я не магу сказаць нічога іншага, акрамя маёй падзякі Богу і Папу. Падзякі за магчымасць перажыць кантакт з рэальнасцю, як касцёльнай, так і чалавечай, якую, на жаль, ведаюць нямногія. Яна несправядліва невядомая. Бо калі б была вядомай, магла б дазволіць не толькі беларусам адчуваць сябе больш ацэненымі, але і свету і Паўсюднаму Касцёлу атрымаць моцны, важны і спецыфічны ўклад, які б прынёс багацце, ацэненае паўсюдна.

- Якія рысы Пантыфікату Святога Айца Францішка, на Ваш погляд, паўплываюць на дыпламатыю Апостальскай Сталіцы?

- Канешне, новы Папа мае свой асаблівы стыль. Папа Францішак – гэта чалавек Евангелля, адкрытасці, дыялогу, чалавек бедных, чалавек сацыяльнай справядлівасці. Гэта чалавек вельмі ўважлівы да стварэння супольнасцяў не фальшывых, не тэатральных, а тых, якія адпавядаюць сапраўднай прыродзе чалавека: быць свабодным перад сабой, свабодным ад уласных страхаў і страхаў, выкліканых звонку, – каб дазволіць чалавечай асобе заквітнець ва ўсёй яе поўні, паводле Божага вобразу. Натуральна, такі ж накірунак мае моцнае адлюстраванне і ў Беларусі, дзе народ чакае магчымасці перажываць увесь свой досвед веры ў поўні, свабодзе, большым спакоі. Да гэтага мы пастаянна імкнёмся, спрабуючы весці няспынны дыялог з уладамі, адказнымі з палітычнага пункту гледжання за спрыянне такому развіццю.

- Якія, на Ваш погляд, важныя падзеі адбыліся ў Каталіцкім Касцёле ў Беларусі ў 2013 годзе? Як яны могуць паўплываць на далейшы духоўны рост і развіццё Касцёла?

- На дадзены момант, апошняй самай важнай падзеяй стала прызначэнне Святым Айцом трох новых біскупаў. Трэба было прадставіць Пантыфіку ўсе элементы для выбару. Гаворка ішла пра важнае і неабходнае рашэнне: даць Беларусі больш шырокае біскупскае прадстаўніцтва, якое б адпавядала асаблівай ролі, якую Каталіцкі Касцёл мае ў гэтай краіне. Каталіцкі Касцёл у Беларусі – гэта не “Касцёл прыезджых” – асоб, якія прыбылі звонку. Гэта Касцёл, які нарадзіўся тут і меў тут свае карані заўсёды. Гаворка ідзе пра дастаткова рэдкі выпадак сярод былых савецкіх краін.

Такім чынам, прыярытэтам было даць пастыраў, якія б маглі ўмацаваць працу тых, хто дагэтуль нёс служэнне ў якасці біскупаў, і дапамагчы ім зрабіць Касцёл больш жывым, больш плённым, больш прысутным ва ўсіх яго формах пасля гадоў свабоднай дзейнасці, якія насталі пасля абмежаванняў, што існавалі ў савецкую эпоху.

- СМІ шмат разоў паведамлялі аб падрыхтоўцы пагаднення паміж Святым Пасадам і Рэспублікай Беларусь. На якім этапе знаходзіцца праца над пагадненнем?

- Праца над магчымым пагадненнем паміж Рэспублікай Беларусь і Апостальскай Сталіцай – гэта падзея, якая, канешне, мае вялікае значэнне. Яно датычыць нормаў, звязаных са штодзённым жыццём Каталіцкага Касцёла ў Беларусі. Гаворка ідзе пра доўгі працэс, нялёгкі. І гэта звязана з існуючай розніцай канцэпцый і паняццяў у акрэсленні адносін паміж дзяржавай і Касцёлам. І да гэтага варта паставіцца з разуменнем, бо гаворка ідзе пра дастаткова новую праблематыку для Беларусі, улічваючы мінулае, калі, канешне, не магло мець месца пагадненне паміж Каталіцкім Касцёлам і ўрадам, – у часы Савецкага Саюза. Таму не трэба здзіўляцца, што заданне такога кшталту патрабуе шмат часу і пастаяннага аналізу.

- Якія фактары, на Вашу думку, садзейнічаюць, а якія перашкаджаюць новай евангелізацыі ў Беларусі?

- Для Касцёла прыярытэтам з’яўляецца абвяшчэнне Езуса Хрыста і Яго Евангелля. Беларусь – гэта зямля са старажытнай хрысціянскай традыцыяй. Таму тут не ідзе гаворка пра першую евангелізацыю, а пра тое, каб прынесці евангелізацыю туды, дзе атэістычная ідэалогія знішчыла ці намагалася знішчыць прысутнасць хрысціянскай веры, выстаўляючы яе як недарэчнасць. Гэты працэс нялёгкі, таму што тут было не проста “забыццё” аб хрысціянстве, але актыўная і сістэматычная палітыка адчужэння рэлігіі, непрыняцця цноты, каштоўнасці, значэння рэлігіі. Прапаганда гэтага кшталту заклала карані ў частцы насельніцтва краіны, якая часткова не ведае рэлігіі, і таму, калі цікавіцца, то задае пытанні менавіта з нуля.

Такім чынам, спрыянне працэсу знаёмства з хрысціянствам, у нашым выпадку з каталіцкай традыцыяй, у выпадку праваслаўных, натуральна, з праваслаўнай традыцыяй, патрабуе доўгай працы. Менавіта ў святле гэтай евангелізацыі Папа вырашыў умацаваць прысутнасць біскупаў, павялічыўшы іх колькасць і дадаўшы больш маладых асоб, якія, канешне, могуць узяць на сябе гэтую цяжкую і складаную дзейнасць.

- Як Вы ацэньваеце сітуацыю з духавенствам у Беларусі?

- З вялікім задавальненнем мы канстатуем, што Беларусь, якая ў перыяд пасля падзення камунізму і Савецкага Саюза мела велізарную патрэбу ў святарах з замежжа, сёння знаходзіцца ў іншай сітуацыі. Нягледзячы на патрэбу ў дапамозе звонку – таму што тут шмат вернікаў, – працягвае расці колькасць мясцовых беларускіх святароў. Гэта нас вельмі задавальняе. Задавальняе біскупаў, Апостальскую Сталіцу, таму што кожны народ мае права мець святароў уласнай культуры, мовы, светаўспрыняцця.

Мы будзем рабіць усё, каб выхаванне святароў магло адпавядаць гэтым патрабаванням, каб кандыдаты да святарства, семінарысты маглі мець глыбокае выхаванне, укаранёнае, непавярхоўнае. І над гэтым працуем шмат, нават праз некаторыя вельмі амбіцыёзныя праекты, якімі падзяліліся з Прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь.

Гэта дазволіць мець беларускае каталіцкае духавенства, выхаванае і падрыхтаванае ва ўласнай культуры і таксама ў культуры агульнай. Таму што калі мы хочам мець Касцёл, які не будзе ізаляваным і заключаным у гета, то маем патрэбу, канешне, у глыбокім знаёмстве з уласнай беларускай ідэнтычнасцю, але таксама ў знаёмстве агульным і шырокім – з культурай, якой яна разумеецца ў заходнім свеце, у Еўропе, а таксама ў рускім свеце, усходнім, калі можна назваць гэтыя часткі Усходам і Захадам. Розныя культуры ўнеслі свой багаты ўклад у спецыфічную гісторыю гэтай краіны. Такім чынам, гаворка ідзе пра асобаў, здольных быць сапраўднымі каталіцкімі святарамі – суразмоўцамі з паўсюднай, а не толькі мясцовай культурай.

    паводле "беларускай рэдакцыі Ватыканскага радыё"

Прызначаныя Папам Францішкам іерархі для трох дыяцэзій Беларусі, біскуп намінат Алег Буткевіч, біскуп намінат Юзаф Станеўскі і біскуп намінат Юрый Касабуцкі, прымаюць удзел у духоўных практыкаваннях перад біскупскім пасвячэннем, якія з 7 па 11 студзеня праходзяць у Слуцку.

Айцец дамініканін Раман Шульц, які праводзіць дадзеныя рэкалекцыі, сказаў, што духоўныя практыкаванні праходзяць у атмасферы глыбокага роздуму, супакою і радасці. Біскупы намінаты маюць шмат часу, каб у цішыні задумацца над тым, якое служэнне даверыў ім Касцёл. На працягу кожнага дня яны ўдзельнічаюць у дзвюхгадзіннай адарацыі Найсвяцейшага Сакрамэнту, супольным Ружанцы, Імшы, духоўных канферэнцыях.

Асноўнай думкай рэкалекцый з'яўляецца разважанне над пытаннем "Што значыць быць узлюбленым вучнем Езуса Хрыста паводле прыклада св. Яна Апостала". Засяроджваючыся на досведзе ўзаемаадносін гэтага апостала з Хрыстом, а. Раман Шульц вылучыў асноўныя моманты з яго жыцця і збудаваў на іх аснове свае канферэнцыі і пропаведзі.

У Каталіцкім Касцёле існуе традыцыя, што кандыдаты, якія рыхтуюцца прыняць пасвячэнне да аднаго з трох узроўняў святарства (дыяканату, прэзбітэрату або біскупства), непасрэдна перад пасвячэннем павінны прыняць удзел у спецыяльных духоўных практыкаваннях.

Паводле grodnensis.by

Напярэдадні ІІІ Нядзелі Адвэнту ў ноч з 14 на 15 снежня моладзь з розных месцаў Беларусі сабралася ў мінскай архікатэдры, каб разам са сваімі духоўнымі праваднікамі рыхтавацца да Божага Нараджэння і маліцца аб тым, каб быць носьбітамі надзеі і годнай будучыні для свайго народа.

“Хто вытрывае да канца – будзе збаўлены” стала стрыжнёвым тэзісам гэтай сустрэчы, разважаючы над якім, кожны ўдзельнік мог глыбей зазірнуць у сваё сэрца і заўважыць, якім Бэтлеемам яно з’яўляецца: гатовым да вялікіх зменаў ці не; гатовым, каб у ім знайшлося месца для справядлівасці і любові, якія прыносіць нованароджаны Збаўца, ці не; гатовым, каб зведаць цярпенне і стаць духоўным брыльянтам, ці не; гатовым, каб, нягледзячы на выпрабаванні, быць верным праўдзе і вытрываць да канца, каб не прадаць свае мары ні за якія грошы, але несці іх у будучыню і разам з Божай ласкаю рабіць іх рэальнасцю свайго народа, сваёй краіны, ці не гатовым.

Над гэтымі і іншымі пытаннямі разважала моладзь. Першым штуршком да гэтых разваг была  згода маладых вернікаў на супольную начную малітву, прысутнасць на ёй. Другім штуршком можна лічыць словы, якія прамовіў Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч у гаміліі. У іх быў заклік навярнуцца, зірнуўшы на свой шлях уважліва і знішчыўшы заўважаныя “камяні нашых грахоў і горы пыхі”. Мітрапаліт падкрэсліў, што проста навярнуцца мала, бо трэба “трываць у навяртанні, бо гэтае трыванне ўжо з’яўляецца спатканнем з Богам."

Іерарх звярнуў увагу на тое, што з’яўляецца небяспечным для спаткання з Богам і быцця ў Ім, на тэндэнцыі, за якімі бяжыць увесь свет, губляючы Хрыста. У якасці прыкладу быў прыведзены так званы “амерыканскі стыль жыцця”, “стыль мыслення”, паводле якога чалавек імкнецца атрымаць імгненны даход - усё і адразу, прыклаўшы мінімум намаганняў.

Хрысціянства ж і гісторыя чалавецтва, падкрэсліў арцыпастыр, кажа інакш, таму, “каб атрымаць вынікі – трэба моцна працаваць”. Мітрапаліт папярэдзіў, што імгненны поспех імгненна і знікае, і ўзгадаў прыклад са спадчыны літаратурнага класіка Л. Талстога, што “адным штуршком адчыняюцца дзверы на загубу”.

У руках Мітрапаліта падчас яго звароту аказалася цэлая гара рэквізіту, які ілюстраваў трансфармацыю простага палена дрэва ў брыльянты. Такое адбываецца ў мінскай катэдры толькі ў перыяд перад Божым Нараджэннем, калі простае палена ў руках можа заззяць брыльянтам, і, як ні дзіўна, такое можа адбывацца і ў жыцці кожнага, калі дазволіць Богу сябе выпрабоўваць і моцна трымацца і гартавацца пры гэтых выпрабаваннях, пакуль сэрца не стане брыльянтам.

Каб моладзь змагла гэта зразумець, якраз і былі патрэбны такія рэквізіты, апошні з якіх - "брыльянт" - быў сустрэты гучным здзіўленнем і ўсмешкамі. Словы іерарха дапамагалі моладзі зразумець, што ў сэрцы не адбудзецца зменаў, калі не будзе выпрабаванняў.

У гаміліі былі і словы пра тое, што моладзь не павінна глядзець на ўсё, што дзеецца ўнізе, з балкона, бо яна сама павінна дзейнічаць.

Дзейнічаць і ажыццяўляць свае мары, а таксама заўсёды марыць - да гэтага перад тым, як падзяліцца з моладдзю аплаткай, заклікаў Апостальскі Нунцый у Беларусі арцыбіскуп Клаўдыё Гуджэроцці. Прадстаўнік Святога Айца падкрэсліў: “Вы народ, які марыць, у марах якога немагчымае становіцца магчымым!”

“Не дазвольце, моладзь, каб у вас укралі мары!” – заклікаў Апостальскі Нунцый.

Арцыбіскуп дадаў, што хоча напісаць Папу Францішку пра тое, што моладзь Беларусі не згубіла мары і ніхто яе не здолеў пераканаць, што надзея немагчымая. Іерарх паабяцаў напісаць, што гэтая моладзь не прадала свае мары за тое, што ім абяцалі, і што беларусы ўмеюць марыць. Па словах Апостальскага Нунцыя, беларуская зямля ў дзень Божага Нараджэння абудзіцца больш шчаслівай, бо ў яе ёсць надзея, справядлівасць і будучыня.

Пасля словаў Мітрапаліта і Апостальскага Нунцыя да маладых сэрцаў распачалося ўрачыстае і дзяленне аплаткай, калі загучалі віншаванні і пажаданні.

Важнае месца ў перажыванні адвэнтавага чування заўсёды займала адарацыя Найсвяцейшага Сакрамэнту. Пасля адбылася прэзентацыя руху “Чыстых сэрцаў”, прысутныя з моладзі маглі ўзяць анкеты, запоўніць іх і стаць валанцёрамі руху.

Дзяўчына Яна, якая прыехала вучыцца ў Мінск са Свіры, якая была ў ліку тых, хто запаўняў анкеты, на пытанне, чаму захацела стаць валанцёрам, адказала, што пра рух ведае яшчэ з пілігрымкі ў Будслаў і ўрэшце зарэгіструецца, бо лічыць гэтую дзейнасць сваім хрысціянскім абавязкам: калі можаш, то дапаможаш тым, хто побач.

Яшчэ адным са штуршкоў, пра якія гаварылася напачатку, стала тэатральная пастаноўка, якую падрыхтавала салезіянская моладзь.

Аўтарам ідэі стала Вольга Красільшчыкава, якая падзялілася, што пачаткам для яе творчай задумы і духоўных разваг быў аповед аднаго са святароў, якім ён падзяліўся падчас традыцыйнага для супольнасці селезіянаў, так званага “слоўка”. Святар распавядаў пра пір д’яблаў, якія спрабуюць атакаваць чалавечую душу. Душа знаходзіцца за сямю дзвярыма, якія сімвалізуюць сем галоўных грахоў.

У пастаноўцы аўтар ідэі разам з моладдзю хацелі паказаць, як мучаецца цела і душа, якія атакуе зло, і якім чынам чалавек можа вытрываць да канца і быць збаўленым.

У дадатак да пастаноўкі было падрыхтавана выступленне моладзі з маладзечанскай парафіі Св. Казіміра, якая паўтарыла для прысутных, што галоўным у чаканні Збаўцы з’яўляецца менавіта вера.

Пасля традыцыйнай на чуванні ружанцовай малітвы і спявання Гадзінак на працяг адвэнтавага чакання і нясення запалу веры ў свет кс. Віталій Драздоўскі благаславіў прысутных.

Сустрэча моладзі, якая сабралася на чуванні, стала яшчэ адным крокам у накірунку да таямніцы Божага Нараджэння. Катэдра прыняла ў гэтую ноч шмат дзяўчат і хлопцаў, многія з якіх, напрыклад, як Антон з Лагойска, могуць сказаць, навошта ім усё гэта, сказаць сваім сябрам пра тое, што значыць такая сустрэча асабіста для іх сэрца: “Тут паміж людзьмі, паміж намі знаходзіцца Бог. Падчас сустрэчы мы становімся як адна сям’я, якая складае будучыню нашай краіны. У хвіліны супольнай малітвы па-сапраўднаму разумееш еднасць Касцёла, якую мы складаем і дзеля якой павінны трымацца разам. Вынік гэтай сустрэчы мы панясём у сваё штодзённае жыццё, каб даваць прыклад таго, як трымацца Хрыста і пастановы быць з Ім”.

А хтосьці, як дзяўчына Аня з Мінска, можа напісаць, каб перажываннямі і думкамі, што прыйшлі ў гэтую ноч, таксама дзяліцца з іншымі. Вось радкі, якая яна пісала ўжо напрыканцы чування ў нататніку:

“Жыву гэты Адвэнт з надзеяй. Заўсёды цяжка чакаць. Але калі дакладна ведаеш, што тое, чаго так моцна чакаеш, абавязкова споўніцца, цяжкае чаканне ператвараецца ў радасць. Чаканне Божага Нараджэння немагчыма без надзеі. Мы, маладыя хрысціяне, павінны быць сведкамі такой надзеі. Павінны рабіць канкрэтныя крокі.

Бог ёсць любоў. Любоў дае сэнс усім нашым намаганням. Так важна не баяцца рабіць намаганні.

          Бог нараджаецца ў цішыні, але не ў той цішыні, якая проста запаўняе пустэчу. Бог нараджаецца ў той цішыні, якая дае адказы на нашу надзею, наша чаканне”.

паводле Catholic.by