І гэта напэўна найбольш істотная рыса жыцця асобы: асоба толькі тады існуе згодна са сваёй натурай, калі сябе аддае. (…) Чалавек як асоба пакліканы даваць сябе і тады ён асягне сваю поўню, сваю дасканаласць, калі цалкам аддае сябе другой асобе. Гэта адданне называецца любоўю. (…)

Знаходзіць сябе ў даванні сябе – гэта найбольш глыбокая рыса жыцця асобы. І тут мы знаходзім ключ да разумення таямніцы асобы, да зразумення істоты жыцця асобы і да вырашэння шматлікіх праблем сучаснай цывілізацыі. Такі вобраз чалавека ў сучасным свеце згубіўся, а яго месца заняў супрацьлеглы. Сёння распаўсюджаны ідэал чалавека – гэта чалавек спажывец, які жыве больш поўна тады, калі больш мае, бярж і ўжывае. Сучасная цывілізацыя скіраваная на памнажэння маёмасці і ўжывання матэрыяльных дабротаў. Тут можна прывесці выказванне з душпастырскай Канстытуцыі “Gaudium et spes”. У п. 24 чытаем, што чалавек “не можа ў поўні знайсці сябе інакш, як толькі праз бескарыслівы дар з сябе”. А калі мы звернемся да Св. Пісання, то знойдзем там словы Езуса Хрыста, што “хто хоча захавацьсваё жыццё, страціць яго; а хто страціць сваё жыццё дзеля Хрыста, захавае яго” (Мц. 16, 25). Гэта найбольш глыбокі парадокс жыцця асобы, чалавечага існавання. Выхаванне чалавека павінна прывесці яго да разумення, што на гэтым якраз і палягае веліч жыцця: даваць сябе, жыць у любові.

Пераклад з польскай мовы

 „Kim jest człowiek” Ks. Franciszek Blachnicki