"Праслаўляць Бога праз спорт. Незвычайныя сустрэчы ў Вілейцы" - менавіта такую назву мае артыкул партала Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі аб спартыўных сустрэчах, арганізаваных у нашай супольнасці. Пазнаёміцца з ім можна тут. 

Спартыўныя сустрэчы ў нашай парафіі 

Сям’я як хатні Касцёл… Пад гэтым выразам мы, зразумела, не маем на ўвазе Касцёл ні як будынак, ні як установу, але як жывую супольнасць, як зносіны людзей з Богам: людзей, адзіных у Айцу праз Сына ў Духу Святым. У гэтым сэнсе ўсе мы закліканы «стаць Касцёлам», але яшчэ ў большай меры гэта адносіцца да сям'і. Бо менавіта ва ўлонні сям'і чалавек нараджаецца і ўзрастае ў веры, вучыцца адкрываць і любіць  Бога.[1]

Сям’я выяўляе і здзяйсняе супольнасны і сямейны характар Касцёла, як Божай сям’і, у якой кожны паводле ўласнай ролі рэалізуе святарства хросту, прычыняецца да таго, каб сям’я стала супольнасцю ласкі і малітвы, школай чалавечых і хрысціянскіх цнотаў, месцам першага абвяшчэння веры дзецям. [2]

Сужэнскі саюз, які стаў малым Касцёлам, павінен і зешнімі праявамі сведчыць пра сваю прыналежнасць да Хрыста. Узорам для яго можа быць святыня, дэкор якой нагадвае пра заўсёдную Божую прысутнасць і дапамагае людзям наблізіцца да Хрыста.[3]

Усё часцей у памяшканнях, асабліва маладых сем'яў, назіраецца недахоп рэлігійных сімвалаў, а калі нешта і ёсць, то толькі маленькі крыжык, ледзь заўважны, змешчаны над дзвярыма ці ў кутку, нібы гаспадары саромеюцца вобліка Збаўцы або бянтэжацца ад яго. Тым часам на цэнтральнай сцяне павінен знаходзіцца крыж, абраз, у кутку — фігура Маці Божай, кніга Святога Пісання і свечка. Добра было б над Бібліяй размясціць маленькую каляровую лямпачку, якая ўказвае на тое, што гэтая Кніга дае нам Божае святло, якое рассейвае цемру гэтага свету. Безумоўна, дома — у малым Касцёле — недапушчальна размяшчаць неадпаведныя выявы і фотаздымкі, асабліва парнаграфічныя, што, на жаль, здараецца.

Рэлігійную атмасферу ў нашым доме стварае таксама хрысціянскае прывітанне пры ўваходзе ці выхадзе з дому.

Езус Хрыстус сказаў: «Бо, дзе двое ці трое сабраліся ў імя Маё, там Я ёсць сярод іх».[4] Наш клопат пра рэлігійны дэкор і хрысціянскі побыт у доме не мелі б сэнсу без хатняй літургіі. Выраз «у імя Маё» азначае, што сямейная сустрэча павінна мець рэлігійны характар. Рэлігійны дэкор таксама не меў бы сэнсу, калі б гэтая хатняя літургія не садзейнічала б таму, што члены сям'і дзякуючы ёй клапоцяцца пра святыню сваіх сэрцаў.[5]

Як у парафіяльнай святыні за літургію адказвае святар, так за хатнюю літургію адказваюць бацька і маці. У першую чаргу бацькі выконваюць святарскую ролю ў адносінах да саміх сябе, стараючыся ўзаемна дапамагаць адно аднаму ў дасягненні найвышэйшага шчасця — збаўлення.[6]

У дачыненні да дзяцей бацькі падзяляюць паміж сабою святарскую ролю ўласцівым для сябе чынам: бацька фармуе ўнутраную паставу дзіцяці, уздзейнічаючы на яго розум і волю; маці ўплывае на яго пачуццёвы свет і фармуе яго. Таму жанчына звычайна не ў стане адна належным чынам выхаваць дзіця, бо не заўсёды ўмее ставіць перад ім высокія патрабаванні. Бацькі з'яўляюцца святарамі ў адносінах да дзяцей перадусім тады, калі іх вера пранікае ў кожную сферу жыцця. Аднак, каб для гэтага ім хапала духоўных сілаў, неабходна развіваць ў сям'і хатнюю літургію, увесці ў штодзённае жыццё сям'і малітву.[7]

Плануем у наступным месяцы ў нашай парафіі распачаць тзв. катэхезу дарослых. Гэта быў бы цыкл катэхез па 15 хвілін перад вячэрняй Эўхарыстыяй а 18 гадзіне( арыентацыйна - пачатак дзесьці каля 17.40). Больш падрабязная інфармацыя будзе пададзена крыху раней. Абмеркаванне тэматыкі сустрэч - тут. 

"Горад, у якім мы жывём" - менавіта такую назву мае выстава нашага парафіяніна, мастака-жывапісца Эдуарда Мацюшонка, якая распачнецца 28 верасня. 

Вялейскі мастак-жывапісец Эдуард Мацюшонак нарадзіўся  7 сакавіка 1958 года ў в. Мнюта-2 Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці. 

1973 г. – скончыў Суклінскую 8-гадовую школу

1973-1977 гг. – вучоба ў Віцебскім станка-інструментальным тэхнікуме

1977-1979 гг. – служба ў войску

1979-1984 гг. – вучоба ў Віцебскім педінстытуце (мастацка-графічны факультэт)

з 1984 года – з сям’ёй жыве і працуе ў Вялейцы ў СШ №2 (цяпер гімназія №1 “ЛОГАС”) настаўнікам сусветнай мастацкай культуры і выяўленчага мастацтва

з 1998 года – кіруе ў гімназіі студыяй выяўленчага мастацтва “ВЯСЁЛКА”

з 1986 года – пачынае актыўную творчую дзейнасць; прымаў удзел у рэспубліканскіх маладзёжных выставах (г. Менск), у Рэспубліканскай мастацкай выставе “Экалогія” (г. Мінск), у выставе, прысвечанай 100-годдзю В. Стрэмінскага (г. Вялейка)

у 1989 г. – прыняты ў Маладзёжнае аддзяленне пры Саюзе мастакоў СССР

Персанальныя выставы

1986, 1992, 2000, 2004 гг. – г. Вялейка

1987 г. – г. Менск, Палац Прафсаюзаў

1989 г. – г. Петрапаўлаўск-Камчацкі, агітацыйнае судна “Карчагінец”

1994 г. – г. Гютэрслоў, Германія (Дні Беларусі ў Германіі)

1997 г. – г. Вілейка, адкрыццё Выставачнай залы ім М. Сілівановіча

2005 г. – г. Глыбокае

2005 г. – г. Мядзел

2006, 2007 гг. – г. Паставы

З 1984 года ў Вялейцы працуе гарадская студыя выяўленчага мастацтва, якой кіруе ўсе гэтыя гады Э. Мацюшонак.

Жыццёвае крэда: “Кожнае імгненне, як і душа, непаўторнае. Беражы гэта”.

Матэрыял паводле vialejka.org

Неабходна, каб сужэнцы прызналі свае абавязкі перад Богам і адно перад адным, перад сям'ёй і грамадствам, з належным захаваннем парадку рэчаў і іерархіі каштоўнасцяў.

Адказнае бацькоўства 

азначае адказнасць 

за сужэнца, за дзяцей, а таксама за Касцёл і народ. 

З сакрамэнтальнага сужэнства ўзнікае сям'я. Пасля заключэння сакрамэнту Сужэнства муж і жонка павінны забыць пра існаванне слова «я». Цяпер найбольш адпаведным для іх выразам будзе «мы». Сям'я з'яўляецца адной цэлай супольнасцю, якая злучана моцай Божай. Сям'я - гэта супольнасць асобаў, для якіх уласцівым спосабам існавання - сумеснага існавання - з'яўляецца «камунія»: communio personarum. У гэтым праяўляецца таксама, з улікам усёй бытавой дыспрапорцыі, падобнасць да Боскага «Мы» (...). Сям'я бярэ пачатак з такой сужэнскай супольнасці, якую Другі Ватыканскі Сабор называе «Саюзам». У гэтым саюзе мужчына і жанчына «узаемна аддаюцца адно аднаму і прымаюць адно аднаго» [1].  Касцёл - гэта супольнасць Божага люду, якая складаецца з паасобных сакрамэнтальных сем'яў. Сям'я - гэта Хатні Касцёл, сямейны Касцёл, Касцёл у мініяцюры. Сям'я як актыўная і жывая клетка веруючых людзей удзельнічае ў будаўніцтве паўсюднага Касцёла. Праз добрае хрысціянскае жыццё, праз штодзённае выкананне запаведзяў Божых хрысціянская сям'я становіцца відавочным знакам паяднання Хрыста - Бога з людзьмі.

Хрысціянская  сям'я павінна выканаць чатыры асноўныя задачы:

- Ствараць супольнасць асобаў.

- Служыць жыццю.

- Удзельнічаць у развіцці грамадства.

- Удзельнічаць у жыцці і місіі Касцёла[2].

Пералічаныя задачы з'яўляюцца вельмі важнымі і актуальнымі для ўсіх сакрамэнтальных сем'яў, якія складаюць партыкулярны Касцёл на Беларусі.

Матэрыял паводле Божая візія сужэнства і сям’і. сінадальная душпастырская дапамога для нарачоных, Мінск 1998

Распачацце новага навучальнага года адзначылі 2 верасня ў нашай парафіі

ІІ Фестываль хрысціянскай музыкі «Дастукацца да нябёсаў» пройшоў 25–26 жніўня ў Гудагаі(Гродзенская дыяцэзія).