Гэты дзень быў прысвечаны пакаянню і перапрашэнню за ўласныя грахі і грахі парафіяльнай супольнасці, асабліва за грэх знішчэння святыні ў савецкі час.

Набажэнствы распачаліся за гадзіну перад Св. Імшой выстаўленнем Найсвяцейшага Сакрамэнту і ружанцовай малітвай, у якой парафія праз заступніцтва Божай Маці прасіла ў Бога прабачэння за грахі нашай супольнасці і грахі мінулага стагоддзя.

 Эўхарыстыя цэлебравалася ў інтэнцыі перапрашэння за ўсе грахі, як асабістыя, так і грахі нашых сем’яў, каб Бог аказаў Сваю Міласэрнасць, каб мы пачалі новае стагоддзе нашай святыні з чыстым сэрцам, каб будавалі новае, лепшае жыццё з чыстым сумленнем. Падчас казання кс. пробашч працягнуў учарашні аповед гісторыі нашай святыні, а таксама ўзгадаў, чым з’яўляецца грэх і што напісана пра грэх у Катэхізісу Каталіцкага Касцёла. Асаблівым чынам кс. Аляксандр звярнуў увагу, што “мы не можам судзіць гісторыю і іншых людзей, нашым заданнем сёння з’яўляецца перапрасіць за ўчыненае зло і недапусціць падобных памылак у будучыні. Сёняшні час таксама не з’яўляецца простым, але сёння людзі самі адмаўляюцца ад Бога і не адчуваюць патрэбы жыць з Ім.” Да кожнага парафіяніна прагучала пытанне: “Дык хто ж сёння вырывае з нашых сэрцаў Бога? Ці не самі мы становімся атэістамі? Мы з непрыязню глядзім на тых, хто ў савецкія часы нішчыў святыні, але ў Св. Пісанні чытаем, што нашыя целы – гэта святыня Духа Святога. А колькі ж нішчыцца такіх святыняў сёння? І робіцца гэта не рукамі бязбожнікаў, а толькі сам чалавек дабравольна і свядома забівае сябе праз грэх…”

Пасля Св. Імшы быў асвечаны драўляны Крыж, які з’яўляецца сімвалам нашага перапрашэння за грахі мінулага стагоддзя і сучаснасці. А пасля разам з гэтым Крыжом вернікі прайшліся вуліцамі цэнтральнай плошчы нашага горада, малячыся і разважаючы стацыі Крыжовай Дарогі. Углядаючыся ў Крыж, вернікі разважалі над цаной нашага Збаўлення, над бясконцай Любоўю Бога і над сваім жыццём.

Сёння мы перапрашаем Бога за грахі савецкага часу, але таксама і дзякуем за шматлікія прыклады вернасці і адвагі тых людзей, якія захавалі веру, каб і мы сёння ў ХХІ стагоддзі свабоды веравызнання заставаліся даканца вернымі Хрысту ва ўсіх абставінах свайго жыцця!

Кацярына Дурко

Фота Аксны Бажко