Як бы мы не хацелі апраўдаць спісвання, яно з’яўляецца адным з відаў хлусні.

«Гэта скрыжаванне дзвюх дарог, на якім мы спыніліся перад выбарам: ці змагацца за нашу сям'ю, у жыцці якой утварылася нечаканая прорва, ці змірыцца, што спроба не атрымалася, і паспрабаваць усё пачаць спачатку. Але ў іншым месцы і з іншым чалавекам?»
«Пасля вяселля з’явіліся новыя, дагэтуль незнаёмыя рысы ў каханым абліччы. З часам аблічча стала тварам. Складана прызнаць, што твар зрабіўся маскай, якая хавала лыч».

Недахоп веры ў Бога, спажывецкі падыход да жыцця, звыклая практыка адпачынку прывялі да таго, што чалавек, нават маючы час, не заўсёды ўмее святкаваць. Нягледзячы на ўспрыманне нядзелі як асаблівага дня Божага культу, які найбольш выяўлены ў Эўхарыстыі, нядзеля і надалей застаецца днём адпачынку і асвячэння.

Што асаблівага я раблю, калі адкрыта вызнаю сваю веру, знаходзячыся ў касцёле сярод сваіх аднадумцаў? Нічога надзвычайнага.  А вось  па-за касцёлам – зусім іншая справа. І час Вялікага Посту – гэта найлепшы спосаб паглядзець на сябе з боку. Ці іду я за натоўпам? Ці маю адвагу сказаць “не” на запрашэнне да ўдзелу ў агульным святкаванні, і што галоўнае – назваць сапраўдную прычыну.

Гэта два чымсьці падобныя і чымсьці розныя пытанні, якія мы не раз у сваім жыцці ставім перад сабой і іншымі людзьмі ў пэўных сітуацыях.

“А чаму я? – пытаемся, калі патрабуецца нашая дапамога і праца, - гэта ж можа зрабіць і хтосьці іншы?” Пасля чаго спяшаемся абыякава адвесці позірк і заняцца сваімі справамі.