Сёння паспрабуем адказаць на пытанне, якія ёсць плёны святой Камуніі?

Падчас нашых разважанняў над паасобнымі часткамі святой Імшы – сёння  будзем працягваць разглядаць момант прыняцця святой Камуніі.

Працягваем нашыя разважанні на тэму Святой Імшы. Затрымаліся мы з Вамі на знаку супакою, які грунтуецца на Хрыстовым наказе паяднання з людзьмі — паяднання, якое з’яўляецца ўмоваю сапраўднай любові да Бога.

Паколькі цэлебрацыя Эўхарыстыі — гэта пасхальная гасціна, належыць, каб, згодна з наказам Пана, верныя, адпаведным чынам падрыхтаваныя, прымалі Яго Цела і Кроў як духоўны пасілак.

 Сэрцам усёй святой Імшы з’яўляецца эўхарыстычная малітва, якая распачынаецца дыялогам святара і сабранага народу: «Пан з вамі». — «I з духам тваім». — «Угору сэрцы». А завяршае яе гэтак званая даксалогія — праслаўленне: «Праз Хрыста,з Хрыстом і ў Хрысце...».

Пасля Уступных Абрадаў і Літургіі Слова распачынаецца Эўхарыстычная Літургія.

Эўхарыстыя адкрывае нас на разуменне Святога Пісання, так як Святое Пісанне асвятляе і тлумачыць эўхарыстычную таямніцу.

У Агульных Уводзінах да Рымскага Імшала чытаем: “Абрады, якія папярэднічаюць літургіі слова, а менавіта: уваход, вітанне, чын пакаяння, Пане, змілуйся (Kyrie, eleison), Хвала на вышынях і калекта маюць характар уступу, увядзення і падрыхтоўкі.”

Эўхарыстычная цэлебрацыя — гэта дзеянне Хрыста і Касцёла, які з’яўляецца святым людам, з’яднаным пад кіраўніцтвам біскупа. Таму яна адносіцца да ўсяго Цела Касцёла, выяўляе яго і ўздзейнічае на яго; яна па-рознаму датычыць кожнага з яго асобных членаў, у залежнасці ад рознасці станаў, абавязкаў і чыннага ўдзелу. Такім чынам хрысціянскі народ, «абранае племя, каралеўскае святарства, святы люд, набыты народ», выяўляе сваю ўзаемазвязаную і іерархічную ўпарадкаванасць. Таму ўсе — і духавенства, і свецкія вернікі Хрыстовы, спаўняючы свой абавязак, павінны выконваць усё тое і толькі тое, што ім належыць.

Дарагія браты і сёстры, падчас сённяшняга нашага спаткання прапаную паразважаць над тым, што з’яўляецца сутнасцю Святой Імшы, Эўхарыстыі.